Wat summb dat, Wat brummb dat, Wat eß en d'r Luff.

Dä Franz sitz des Ovends em Düstre zo Huus,
natürlich si Liebche dobei.
Die Mutter es schlofe, dä Ahl es urus,
wie unanjenehm für die zwei.
Sie spreche vun allem, vum Spare em Leech,
dat köm inne späder zo statt.
Op eimol säht plötzlich dä Franz för si Weech:
"Mariesche, bes stell, wat es dat?"

Wat summb dat, wat brummb dat,
wat es en d'r Luff, bss, bss bss.
Oh jömmich mir han jo en Bien en d'r Stuff, bss, bss, bss.
En Bien, die kann steche, Mariesche maach Leech, bss, bss, bss.
Söns han mer nachher noch nen Dotz em Jeseech, bss, bss, bss.

Mer kann sich jetz denke die Angs vun dä zwei,
bei ihr wor jet mieh wie bei ihm.
Die Fraulück, die maache jo immer Buhei,
beim Mann es dat halv e su schlemm.
Und während sich hinger däm Vorhang verstich
däm Franz sing zukünftig Marie,
die Hummel wie jeck an der Nas erömflüg,
trotzdäm singk dä Franz wie noch nie:

Wat summb dat, wat brummb dat...

Dä Franz, dä nom Leech söhk, et Knöppche nit fingk,
mieh kann hä jo och nit dran dunn,
sing Braut wie verdötscht op de Finsterbank springk
un hä nix wie no un dovun.
De Stöhl fleeje öm, op de Ääd fällt en Kump,
wie jeck alles flüg durchenein
blos wäjen nem Dierche, wat summb un wat brummb,
blos wäjen ner Bien, die su klein.

Wat summb dat, wat brummb dat...

Dä Vers, dä jetz kütt, jo dä hät met däm Leech,
dä hät met dä Bien nix zo dun.
Wo ich jetz vun singe, dä hät et verdeent,
do muss mer der Hot vör avdunn.
Wie Anfangs Oktober dä jroße Koloss,
der Zeppelin floog üvver Naach,
hät mancher en London, en Brüssel,
Paris janz ihrlich un neidlos jedaach:

Wat summb dat, wat brummb dat...