Rötsch mer jet, Angenies!

Bei Pullmanns es der janze Dag
de schönste Harmonie.
Ich sage extra: nur am Dag,
doch naaks, o wieh o wieh!
Se han en Bett, dat es zo schmal,
dobei es sei noch nevvenbei,
ich mein als allerjrößte Qual
vill decker wie dä Ahl.
Wenn hä de Lamp usmäht,
et eezte, wat hä säht:

Rötsch mer jet, Angenies, rötsch mer doch jet,
do sühs doch, ich han kein Plaaz em Bett.
Ich ligge mem Rügge he op der Kant,
vun Morjen ahn schlofen ich an der Wand.
Rötsch mer jet, Angenies, rötsch mer doch jet,
do sühs doch, ich han kein Plaaz em Bett,
ich schlofe statt ovends he op der Kant
vun Morjen av an der Wand.

Wenn einer fließig, wie am Dag
dä Pullmanns ihre Mann,
dann well mer naaks, un dat met Räch,
sing Plaaz zum Schlofe han.
Denn saht ens selvs, wie süht dat us,
wenn Mann un Frau han naaks kein Rauh,
un einer sich et Krütz zom Schluss
voll Krünkele läjen muss.
Dann jedesmol met ihr
Dä selben Explizier:

Rötsch mer jet, Angenies, rötsch mer doch jet,...

Dä ein hät vill, dä andre nix,
dat es der Lauf der Welt.
Un för e Paradiesbett han
die Pullmanns doch kei Jeld.
Jetz kütt dobei noch dä Kontrass:
Hä wie en Fluh, die Frau esu!
Och fällt jewöhnlich sich zor Lass,
wat nit zosammepass.
Doch es dä Mann nie kott,
dä hät die Ruhe fott:

Rötsch mer jet, Angenies, rötsch mer doch jet,...

niederländische Version
Text: Kees Pruis

De Jansens leven heel de dag in harmonie en vree
Ik zeg expres de hele dag want 's nachts, o wee o wee
Er is een bed dat is zo nauw en zij tweehonderd kilo vrouw
Zij is een walvis, hij een sprot, zodoende komt er mot
En ligt het stel in bed, begint de grootste pret

Heb medelij Jet, heb medelij Jet
Is er voor mij geen plaats meer in bed
Ik lig met mijn rug op de scherpe rand
En ik hang voor de helft uit het ledikant
Heb medelij Jet, heb medelij Jet
Is er voor mij geen plaats meer in bed
Jij neemt al de dekens, oh monstervrouw
Ik bibber van de kou

Hij heeft een strop want Jet was slank toen hij haar handje vroeg
En toen ze trouwden was hun bed voor beiden groot genoeg
Maar Jansen werkte hard zodat hij mager werd gelijk een lat
En zij werd maar dikker, onze Jet, nu zwemt ze in haar vet
Draait zij in het ledikant dan vliegt hij aan de wand

Heb medelij Jet...

Het was een daalder waard te zien in bed dat vreemde stel
Een hoge berg was zij en hij wat beentjes met een vel
Het komt nog zover, op zekere keer, dan slaakt die man z'n kreet niet meer
Dan hangt 'ie als een dooie mug aan Jet d'r vette rug
En het allerlaatste woord dat Jet nog van hem hoort (ben je gestoord)

Heb medelij Jet...

nl. Text: George Hofmann, 1929
gesungen von »Duo Hofmann«
Polydor H 45112