Dä Hals – vun der Frau Schmalz

Do sagen de Lück, wenn d'r Winter vorbei,
wat es doch et Fröhjohr su schön.
Se maache vum Wald un vum Feld e Jeschrei,
als wenn et su schön, wenn et jrön.
Do han ich janz andere Saache jesinn,
wat Schöpfunge sin der Natur,
dev Frau Schmalz, de Frau Dönn un et Meibachs Plünn,
die wonne op einem Flur.

Dä Hals vun dä Frau Schmalz,
dat Kenn vun dä Frau Dönn
un et Müngche vom Meibachs Plünn
dat muss mer sin, dat muss mer sin.

Et jeiht de Frau Schmalz nur em Stehböödchen uhs,
en Bindche dräht se vun Batiss.
Do loht dann dä Kopp wie jelient dran erus,
se säht keinen "Tag" und "Adjüss".
Mem Name, do han de Frau Dönn se jeuhz.
Et schönste es nämlich dobai,
wo andere Lück "ein" han, ich meine e Kenn,
do hät de Frau Dönn ere drei.

Dä Hals vun dä Frau Schmalz,...

Dat Müngche vum Meibachs, dat es e Jedeech,
allein e Vermöje schon wäht.
Wenn et vum zukünftije Brätijam sprich,
un dann, wenn it "Prümmtabak" säht.
Wenn ich noch e Kind wör un jing en de Schull,
un söök no nem Klävledder dann,
dann wollt ich nix anders als wie vum Plünn
die Under- und Oberlepp han.

Dä Hals vun dä Frau Schmalz,....